1/4/10

Ποιήματα στο συρτάρι (2)


ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ

Την ώρα που η νύχτα
μοιάζει με σπασμένο φέρετρο
και στις γούρνες των ματιών μου
κατασταλάζει το σκοτάδι,
θα θυμηθώ τα χέρια σου.
Πες μου, λοιπόν,
τι θα μπορούσα να κρατήσω απ΄ αυτά;
Μήπως τα ήσυχα λιμάνια
ανάμεσα στα δάχτυλα;
Ή μήπως τους κομψούς φάρους
που αναβοσβήνουν άκρη άκρη
με το ρυθμό της πνοής σου;
Τα νιώθω που φωσφορίζουν
κάτω απ' το λείο δέρμα,
που συνεχίζονται
ως μέσα στο κορμί σου
κι αγγίζουνε το θαύμα της σιωπής.
Νυστάζουν τα παγκάκια του πάρκου
κι όμως τα χέρια σου,
κάμπιες δροσιάς,
δεν τ' αφήνουν να κοιμηθούν.
Το χώμα ξαπλώνεται μακριά,
μα τουτα τα χέρια
μου λένε πως τελειώνει στο πάρκο.
Ο αέρας κλέβει τα χέρια σου.
Τι να κρατήσω απ' αυτά;

Αθήνα 1970

2 σχόλια:

  1. Γράφεις στο προηγούμενο ποστ ότι δεν ένιωσες ποτέ ποιητής. Μα είσαι ποιητής! Και οι στίχοι των τραγουδιών σου μελοποιημένα ποιήματα είναι!
    Αριστούργημα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπέροχο Σταύρο μου!!!!
    Ευαίσθητο και ζωντανό γυρεύει τη μουσική του και εικόνες και σκηνοθέτη που θα το κάνουν φιλμάκι ατμοσφαιρικό!!!
    Μαίρη Δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή